آمد به جلوه شاهد بالا بلند ما

آماده شد بلای دل دردمند ما

ما مهر از آن پسر سر مویی نمی بریم

برند اگر به خنجر کین بندبند ما

تا چشم خود به دورهٔ ساقی گشاده ایم

دور زمانه چشم ببست از گزند ما

گفتم که نوش داروی عشاق خسته چیست

گفتا تبسمی ز لب نوش خند ما

شیرین لبان به خون دل خود تپیده اند

در صیدگاه خسرو گل گون سمند ما

تسبیح شیخ حلقهٔ زنار می شود

گر جلوه گر شود بت مشکین کمند ما

یا رب مباد چشم بد آن چشم مست را

کز دست برد هوش دل هوشمند ما

از چشم روزگار ستانیم داد خویش

گر دانه های خاک تو گردد سپند ما

بگشا به خنده غنچه میگون خویش را

تا مدعی خموش نشیند ز پندما

ما را پسند کرده فروغی ز بهر جود

تا شد پسند خاطر مشکل پسند ما